چرا ماه محرم حرام است
آسموني : محرم از جمله ماه هايي است كه در جاهليت قبل از اسلام جنگ و كشتار حرام بوده است و به همين جهت محرم الحرام ناميده شد. در اسلام هم نسبت به كساني از مشركين كه حرمت ماه هاي حرام را رعايت مي كرده اند به همين گونه بوده است و جنگ با آنان در اين ماه حرام بوده است .
پيش از اسلام در ميان ماه هاي قمري چهار ماه (رجب، ذي القعده، ذي الحجه، محرم) حرام بوده كه در آن بر طبق سنت حتي در جاهليت جنگ و خون ريزي حرام و پيكار در آن زشت شمرده مي شد و هر قبيله اي هم كه با هم جنگ داشتند، مانند: اوس و خزرج كه ۱۲۰ سال با هم نزاع و پيكار مي كردند، در اين چهار ماه متاركه مي كردند، اسلام كه يك دين اجتماعي بود هر ادب و سنت ملي كه مخالف با عقل و شرع نبود حفظ مي كرد، در دوره اسلام ماه هاي حرام مورد احترام تمام قبايل بود جز آنكه بني اميه چون بر كرسي رياست نشستند نه تنها آداب و سنن دين اسلام را محو كردند، بلكه آداب و رسوم ملي عرب را هم زير پا گذاشتند، لذا مورخين عرب آنها را از نژاد عرب نمي شناسند.
وقتي معاويه مرد و يزيد بر اريكه قدرت تكيه داد، طي فرماني به والي مدينه نوشت حتما از حسين … بيعت بگير و اگر از بيعت امتناع ورزيد گردنش را بزن و سرش را نزد من بفرست.
امام عليه السلام در شب ۲۷ رجب با بيم و اميد مدينه را به قصد مكه پشت سرگذاشت و پس از پنج ماه توقف در مكه، در روز هشتم ذي الحجه كه حجاج براي رفتن به عرفات آماده مي شوند، به اين جهت كه خون پاكش در مراسم حج در حال احرام در ماه حرام و در حرم امن الهي، توسط سي نفر ماموري كه حكومت براي ترور آن حضرت آماده كرده بود، به زمين ريخته و حرمت حرم امن خدا و ماه حرام شكسته نشود، مكه را به قصد كوفه ترك گفت، و سر دو راهي كوفه راه را بر او بستند و او را به سوي كربلا بردند، امام با آنكه علم به شهادت خود داشت، مي خواست امير و لشكر كوفه را در توجه به اين ادب ملي وديني نگاه دارد، بلكه براي حفظ سنن قديمي و تاريخي يعني احترام ماه محرم جنگ نكنند ولي پسر مرجانه ابن زياد احترام اين ماه را نگاه نداشت و دستور داد در روز دهم محرم خون پاكيزه ترين نفوس قدسي را بريزند.
عمر بن سعد فرمانده سپاه يزيد بن معاويه مي خواست روز نهم محرم برخلاف نص صريح و اكيد قرآن، مبادرت به جنگ كند و با حسين عليه السلام بجنگد، امام به منظور ممانعت از وقوع جنگ در ماه حرام، آيات مربوط به قدغن بودن در ماه هاي حرام از جمله ماه محرم را نوشت و به وسيله يكي از برادران خود، براي عمر بن سعد فرستاد، كه خداوند جنگ را در ماه هاي حرام قدغن كرده و اينك محرم الحرام است و شما كه مي خواهيد با من در اين موقع بجنگيد علاوه بر اين كه به روي يكي از مردان حق شمشير مي كشيد، بر خلاف نص قرآن رفتار مي كنيد، و من اين حرف را از بيم كشته شدن نمي زنم، بلكه از اين جهت يادآوري مي كنم كه عملي بر خلاف نص صريح قرآن به انجام نرسد.
ولي عمر سعد كاري كه كرد جنگ را تا روز عاشورا تأخير انداخت و در روز عاشورا به سپاه خود دستور داد: اي لشكر خدا سوار شويد و بهشت بر شما بشارت باد، و آن گاه همراه تعدادي به طرف خيمه گاه ابي عبدالله الحسين عليه السلام جلو آمد و با پرتاب تير حمله را آغاز كرد، و به سپاه خود گفت: نزد امير شاهد باشيد اول كسي كه به حسين تير زد من بودم.
بنابراين، اين ابن زياد و عمر بن سعد بودند كه امام حسين عليه السلام را در كربلا محاصره كرده و جنگ را آغاز كردند، و تلاش امام درجهت ممانعت از وقوع جنگ در ماه حرام در قلب آن از خدا بي خبران موثر نيفتاد، فلذا امام به دستور قرآن كه مي فرمايد: ماه حرام در برابر ماه حرام (اگر دشمنان، احترام آن را شكستند، و در آن با شما جنگيدند، شما نيز حق داريد مقابله به مثل كنيد) و تمام حرام ها (قابل) قصاص است، هر كسي به شما تجاوز كرد، همانند آن بر او تعدي كنيد و از خدا بپرهيزيد.
در صدد دفاع برآمده و از باب دفاع و مقابله به مثل با آنان جنگيد. روي اين حساب امام حسين عليه السلام در كربلا دفاع كرد نه جنگ.
خواست خدا اين بوده كه اين حادثه در ماه محرم واقع نشود، زيرا خداوند از وقوع جنگ و خون ريزي در ماه هاي حرام از جمله محرم كلا منع فرموده است، اين بني اميه و عمّال حكومت آنان بودند كه اين حادثه تلخ و دلخراش را در ماه حرام به وجود آوردند. و وقوع اين حادثه تلخ در ماه محرم بر خلاف دستور خدا نشانه ديگري بر نفاق بني اميه مي باشد.
برچسب: ، خلاصه شهادت امام حسين، داستان شهادت امام حسين، شهادت رسيدن امام حسين، ماه محرم، وقايع روز تاسوعا،